De berichten waar je het meest van schrikt beginnen met ‘Hoi pap! Niet schrikken!’
Dochter in Azië. Na drie maanden studieproject in Nepal is de tijd voor lol aangebroken. Via Maleisië, Lombok en de Gili eilanden is ze geland op Bali. Precies in de Kerstperiode, als daar een onophoudelijke stroom Aussies landt met als voornaamste (enige) doel zich in recordtempo te laten vollopen. Zoals Britten aan de Costa Brava, maar dan erger.
In een honderdste van een seconde rollen de rampen over mijn netvlies. Nog voor ik verder kan lezen, herbeleef ik alle afleveringen van CSI en Grey’s Anatomy. In gedachten ben ik al een ticket naar Bali aan het boeken, als ik me iets realiseer: ze schrijft, dus ze is bij kennis en heeft nog twee armen.
Dat laatste blijkt maar ten dele waar. ‘Ik ben vandaag gevallen met de scooter. Het was in een bocht waar ineens veel zand lag. Er zit een grote (en echt diepe) wond in mijn onderarm, bij elleboog. Verder zijn m’n armen, knie en tenen geschaafd.’
Wat volgt is het relaas van een bezoek aan de enige verpleegkundige die in de wijde omgeving te vinden was (hilarisch detail: dat bleek een week later de plaatselijke vroedvrouw, die van veel verstand heeft, maar niet van het reinigen van diepe wonden).
Opvoeden is leren loslaten, houd ik mezelf al heel lang voor. Met succes, want zowel zoon als dochters zijn voorbeeldig en lijken goed overweg te kunnen met mijn vaste aanmoediging ‘Doe niets wat ik ook niet zou doen.’
Het loslaten is ook gelukt. Zoon woont al weer jaren met een club vrienden/zakenpartners in Boedapest (maar nu even niet, want als je 250 video’s moet opnemen doe je dat toch het beste op Koh Samui). De ene dochter doorkruist voor studie en plezier een half jaar Azië. De andere is nu even aan het blokken in Leiden, maar maakt alweer aanstalten om haar masters te gaan doen in Rome. Meervoud ja, want toen ze eenmaal los was vond ze één studie tegelijk wat saai.
‘Voor de zekerheid heb ik dus antibiotica,’ zegt de Aziatische reizigster nog ter geruststelling. De dagen erna worden de berichten en de meegestuurde foto’s huivering-wekkend. ‘Het gat is al een stuk kleiner. Wel opnieuw antibiotica gehad en pijnstillers.’ Een week later, inmiddels vanuit Laos: ‘Het probleem is dat die wond zo diep is. Er komt nu elke keer zooi uit (ziet er een beetje uit alsof je kip gaat bakken en er allemaal van dat eiwit uitkomt).’
Fijn zo. Ik denk aan de keer dat ze, als kleuter wippend op een stoeltje, achterover was gevallen op de granieten rand van de open haard. Nog zie ik de verbeten blik op het moment dat de dokter het gapende gat in haar achterhoofd dicht en van een enorm verband voorziet. Geen traan vloeide er. Behalve bij mij.
Uiteindelijk komt er pas weer wat licht aan het einde van de tunnel als ze in Cambodja een internationale kliniek bezoekt en de wond eindelijk eens echt goed laat bekijken. ‘Consult 88$,’ foetert ze. Er is ook prettig nieuws. Nog maar een klein open wondje. En geen kipprut meer. Toch duurt het nog bijna een week voor het verlossende bericht komt in de Familie-app: ‘Het gat in m’n arm is dicht!!!’
Mijn hart klopt al lang weer op normale snelheid. Ook deze momenten horen bij het loslaten. Zodra ik ze uitzwaai op het vliegveld, doe ik steevast een schietgebedje. Ik denk aan MH17, aan die twee meisjes van haar leeftijd die zoek raakten in Panama – aan welk onheil eigenlijk niet? Maar ik zie ook mijn moeder weer voor me, die ik altijd overbezorgd vond en ooit op de avond voor een schoolreisje toebeet ‘Waarom moet jij altijd alles verpesten met je waarschuwingen?’
Loslaten dus. Maar gelukkig niet helemaal. Morgen vlieg ik mijn Aziëreizigster tegemoet om gehoor te geven aan een ander berichtje van haar: ‘Zin om de laatste drie weken mee te gaan backpacken in Vietnam?’
