Het woord ‘pervers’ wordt vaak gebruikt en meestal door mensen die onmachtig zijn beter te omschrijven waarom ze iets afkeuren. Vakbonden hebben het woord vaak nodig, linkse politici ook. Dan hebben ze het over ‘perverse prikkels’. Ze bedoelen dat hun opponenten het te gemakkelijk maken je zakken te vullen ten koste van anderen.

‘Pervers’ is vaak nodig als er waarden in het geding zijn. Misschien heb ik er daarom wel zo’n afkeer van. Iedereen koestert waarden, maar de wereld is mooier als je ze voor jezelf houdt en niet probeert op te dringen aan anderen. Veel van het leed dat we zien, begint met botsende waarden.
Ook in het Verscheurd Koninkrijk gaat het nu om waarden. Die van jongeren tegen die van ouderen. Schotten tegen Engelsen. Armen tegen rijken. En omgekeerd. Je wacht erop dat iemand het pervers noemt dat de oude, rijke Engelsen in hun zucht naar de glorie van weleer de kansen van hun jeugd vertrappen.

Toch is dit niet het moment dat ik het woord zou willen gebruiken. Dat was vorige week. Op de dag dat Jo Cox werd vermoord, vermoedelijk om de strijd die zij voerde voor ‘remain in the EU’.

De politica had haar laatste adem amper uitgeblazen, of de aandelenbeurzen veerden op. Traders op beursvloeren over de hele wereld sloegen aan het handelen, met in hun verhitte koppen een geile glimlach. De moord op deze politica, moeder van twee kleine kinderen, zou zomaar kunnen betekenen dat Brexit was afgewend.

Aandelenwinsten boeken met een politieke moord. Het is morbide. Ontaard. Afschuwelijk. Onmenselijk.

Het is pervers.