Verreweg de mooiste weg die in Cambodja is te vinden (zeg maar gerust: de enige waar je normaal kunt rijden) leidt naar een plek waar niemand iets te zoeken heeft. Vanaf Kampot loopt een gloednieuwe, ongekend brede asfaltweg, zo strak als een biljartlaken, meanderend naar de top van Bokor Mountain. Naar het bergstation in het Bokor National Park waar de Franse bezetters honderd jaar geleden verkoeling zochten te midden van villa’s en een casino die de mooie sfeer van thuis opriepen.

Die weg is nodig om alle bouwmaterialen naar de top van de berg te brengen. Waar vandaan? Geen idee, want beneden leven de meeste mensen nog in houten hutjes met daken van palmbladeren. Maar het monster op de berg moet gevoed, dus rijdt op de mooie nieuwe weg een stroom van trucks met zand, grind, ladingen natuursteen en (in precies dezelfde kiepwagens) honderden Cambodjanen en gastarbeiders die er voor moeten zorgen dat al die spullen de droom van de Chinezen werkelijkheid maken.

Zelfs de nieuwe spoorlijn die je bij Kampot tot je verbijstering tussen de rijstvelden door ziet lopen (de laatste trein in Cambodja reed ten tijde van de Rode Khmer), blijkt te eindigen aan de voet van Bokor Mountain. Mochten de rijken der aarde straks geen zin hebben drie, vier uur in de auto te zitten vanuit Phnom Penh, over wegen die wél vol met gaten zitten, dan kunnen ze met de trein. Of ze dan nog de tijgers en olifanten te zien krijgen waarom het Nationaal Park bekend stond, zullen we moeten afwachten. Wel wordt het metershoge Buddhabeeld keurig gerestaureerd.

De ‘ontwikkeling’ van Bokor Mountain is een voorbode van wat dit land te wachten staat. De honger naar groei is af te lezen van de gezichten van de jonge Cambodjanen. Zij willen, en ze willen het nu. De vakantiegangers in het nieuwe resort en de gokkers in het casino zullen geld meebrengen, veel geld.

Nu is alleen nog de vraag hoeveel daarvan landt aan de voet van de berg, bij die lieve, vrolijke Cambodjanen die zo graag hard willen werken. En hoeveel in China.